U kasnim 1940-im i ranim 1950-im godinama, u dizajnu američkog vojnog aviona dogodila se revolucija zahvaljujući izumu mlaznog motora, koji je omogućio letenje na većim visinama i brzinama. Kako bi se postigle ove performanse, bilo je potrebno koristiti nove tehnologije i materijale poput onikonela i titanijuma, kao i metode proizvodnje koje bi omogućile izradu jačih i lakših delova aviona. Kovanje i ekstruzija postali su ključni procesi jer su omogućavali izradu velikih delova umesto mnoštva manjih, čime su komponente postajale lakše i jače.
Tokom 1950-ih, Ministarstvo odbrane Sjedinjenih Američkih Država pokrenulo je program izgradnje velikih preša za kovanje i ekstruziju kako bi proizvelo veće delove za avione i druge vojne svrhe. Ove pritiske bile su najveće na svetu i značajno su smanjile troškove i vreme proizvodnje aviona. Program je rezultirao izradom različitih ključnih delova za helikoptere, podmornice, svemirske letelice i komercijalne avione.
Koreni ovog programa mogu se pratiti do Nemačke tokom 1920-ih, gde je istraživanje i razvoj velikih preša započelo zbog nedostatka gvožđa i čelika. Nakon Drugog svetskog rata, Sjedinjene Države i Sovjetski Savez su podelili nemačke velike preše kako bi unapredili sopstvene proizvodne kapacitete.
Program teških preša bio je veliki uspeh i dugoročno je vratio više nego dvostruko uloženih sredstava zahvaljujući smanjenju troškova proizvodnje. Ove preše su se koristile za izradu delova za razne vojne i komercijalne uređaje, što je omogućilo SAD da budu na čelu avioindustrije. Program je demonstrirao značaj vladinih investicija u tehnološke kapacitete i njihov potencijal za šire komercijalne koristi.
Tehnologija velikih prese pokazala je kako unapređenja u proizvodnim metodama mogu značajno smanjiti troškove i povećati efikasnost proizvodnje, čineći složenije tehnologije ekonomski održivim. Program teških prese se i danas smatra jednom od najznačajnijih inovacija u industrijskoj obradi metala.
